Met licht krom getrokken tenen en plaats-vervangende schaamte-gevoelens - wat doe ik mijzelf in godsnaam aan - heb ik gisteravond gekeken naar Pauw en Witteman.
Aan tafel zat meneer Leon de Winter zonder enige vorm van gène te vertellen dat hij een absolute McCain fan is, Sarah Palin nog net niet aanbidt, maar daar is hij niet ver vandaan en Nederlanders maar ‘watjes en doetjes’ vindt en dat laatste is bedoeld als een soort van compliment.
We wisten natuurlijk al gruime tijd dat De Winter wordt geplaagd door waandenkbeelden. Dat steekt hij ook niet onder stoelen en banken. Hij wil het Holocaust-verleden dan ook (nog) niet verwerken en verlaat deze steeds benauwder wordende, maar tevens behaaglijk warme vruchtwaterzak van het slachtofferschap niet vrijwillig, niet zonder slag of stoot! En geef de man eens ongelijk. Zijn oeuvre, althans het latere werk, is daarop geënt.
De Winter kan vanuit zijn zorgvuldig geconstrueerde perceptie onmogelijk terug naar het ‘gewone mensdom’. Hij zou het wel kunnen, maar dan moet hij publiekelijk een soort van ontslachtofferingssritueel doorstaan. Is hij zo sterk? Gisteravond zag ik een breed grijnzende man, geplaagd door de meest afschuwelijke angsten. Een man die eigenlijk maar één ding wil en dat is de daders van de Holocaust met terugwerkende krachten verdelgen en de daders van een mogelijk nieuwe ophanden zijnde holocaust, ditmaal uitgevoerd door moslims en ook de russen behoren tot zijn angstbeelden, met de pen bevechten, nu het nog kan en dat alles in Amerika, uitkijkend op een stuk land, zijn tuin, waarin dertig palmbomen en dertig graden het pesach een stukje dichterbij huis brengen.
Leon de Winter zat bij Pauw en Witteman wegens zijn nominatie voor de AKO literatuurprijs en de NS publieksprijs. Zijn nieuwste boek is een aanrader voor een ieder die in de moslim het nieuwe gevaar ziet! Ik zeg dit niet gauw, maar ik hoop niet dat De Winter wint. Maar ... misschien moet hij juist wel in de prijzen vallen. In ieder geval gun ik hem rust en vrede.
In 2005 kreeg hij de Buber-Rosenzweig-Medaille, een onderscheiding voor zijn strijd tegen antisemitische en racistische tendensen.
In sha allah dan maar?
Photo Tess