Assadaaka Community / Stichting Onze Hoop heeft samen met Platform Gehandicapten Zuid-Oost in het kader van Samen tegen Discriminatie een bijeenkomst georganiseerd met als thema “Gehandicapten worden ook gediscrimineerd”. Deze vond plaats op vrijdag 11 maart jongstleden in de Boekmanzaal in de Stopera.
Er was een opkomst van ongeveer 60 personen. Mensen met diverse achtergronden en beperkingen luisterden met grote aandacht naar de verschillende sprekers. Ahmed El Mesri (voorzitter) en Meri Vaerendonck (vrijwilliger) hebben ook toespraken gehouden.
De catering, verzorgd door Hanadi (vrijwilliger), viel erg in de smaak bij de verschillende gasten. Er was voor ieder wat wils, ondanks het kleine budget.
Dankzij de inzet van de voorzitter en onze vrijwilligers heeft Assadaaka een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan deze bijeenkomst. Samen staan we sterk.
Hieronder volgt de toespraak van Ahmed El Mesri voorzitter van Assadaaka Community/stichting Onze Hoop.
Dames en heren, van harte welkom.
Mijn naam is Ahmed El Mesri en vandaag wil ik het in het kader van deze bijeenkomst met u hebben over toegankelijkheid en participatie.
Ik ben voorzitter en oprichter van stichting Onze Hoop, de stichting die zich al jarenlang bezighoudt met migranten met beperkingen. Daarnaast ben ik ook voorzitter van Assadaaka. Deze stichting is een laagdrempelige organisatie voor alle Amsterdammers met als doel het bevorderen van integratie en emancipatie. Iedereen is welkom. Wederzijds begrip en solidariteit staan centraal.
Amsterdam is een zeer diverse stad. Er wonen allerlei mensen met verschillende achtergronden en verschillende beperkingen. Ook deze mensen willen graag deelnemen aan de verschillende activiteiten binnen onze maatschappij. Helaas is dit, buiten hun invloed om, vaak niet mogelijk. Nederland is een sociaal land dat bekend staat om zijn inclusiemaatschappij. Toch is nog lang niet iedereen in de gelegenheid om te participeren. Waar gaat het mis?
In een land waar men beweert tolerant en open te zijn rust er nog steeds een taboe op verschillende onderwerpen. Eén van die onderwerpen is gehandicapten. De beeldvorming rond mensen met een beperking is vaak kortzichtig, ondanks verschillende pogingen van instanties die opkomen voor gelijke rechten. “Iemand met een beperking wil of kan vast niet werken.” Daarnaast zijn nog steeds veel gebouwen niet toegankelijk voor mensen in een rolstoel. De drempel om wat te ondernemen is voor deze mensen hoog, letterlijk en figuurlijk.
Zoals u weet heeft de VN een verdrag gesloten om mensen met een beperking te helpen. Dit VN-verdrag is van grote betekenis voor mensen met een beperking, aandoening of ziekte. Het verdrag vereist dat deze mensen in staat worden gesteld zelf de regie te voeren over hun eigen leven en daarbij eigen keuzes te maken. Zij moeten bovendien waar nodig kunnen rekenen op ondersteuning om op voet van gelijkheid mee te doen aan de samenleving. In Nederland is dit verdrag eindelijk aangenomen en de overheid is aan het bekijken hoe dit het beste kan worden doorgevoerd.
Vanaf 2017 zal er nauwer moeten worden samengewerkt met verschillende organen en verenigingen om er voor te zorgen dat dit op een zo goed mogelijke manier kan gebeuren. Er zal vanuit een andere visie moeten worden gewerkt. Nieuwe gebouwen zullen bijvoorbeeld rolstoeltoegankelijk gebouwd moeten worden zodat er later geen aanpassingen meer nodig zijn.
Een gebouw binnen komen. Het klinkt heel vanzelfsprekend. Helaas is dit voor mij en mijn lotgenoten niet meer het geval. Er zijn in onze mooie hoofdstad veel gebouwen waar ik met mijn beperking niet naar binnen kan. Dit zorgt ervoor dat participeren niet altijd even gemakkelijk is. Sterker nog, soms is het al een hele onderneming om bij een gebouw te kúnnen komen. Ik ondervind dagelijks hinder van gevaarlijke situaties op weg naar mijn werk op de Plantage Middenlaan. Op de Pontanusstraat bij het spoorviaduct moet ik 3 keer dit gevaarlijke kruispunt in verschillende richtingen over steken om aan de juiste kant te komen want mij elektrische rolstoel kan de stoep niet op en af. Ik heb dit probleem al jaren geleden aan de kaak gesteld bij de gemeente. Het is maar een uurtje werk voor de gemeente, maar tot nu toe is er nog niks mee gedaan. Misschien gaat de gemeente nu wel wat doen naar aanleiding van dit verdrag.
Het gaat met name om de mentaliteit. Bovendien lopen mensen met een beperking tegen vooroordelen en discriminatie aan zodra ze eindelijk het gebouw binnen zijn. Er wordt op hen neergekeken. Ze voelen zich vaak niet serieus genomen. Binnen de maatschappij heerst nog steeds de notie dat een handicap bepaalt wie je bent of wat je kan.
Dit leidt weer tot het volgende punt. Toegankelijkheid hangt ook samen met de arbeidsmarkt. Als je ergens solliciteert maar het gebouw niet binnen kunt komen zegt dit al genoeg. Dit is een extra drempel naar de arbeidsmarkt. Ondanks de verschillende initiatieven en quota die door de overheid zijn ingevoerd blijft de mentaliteit grotendeels ongewijzigd. “Hij zal wel zijn aangenomen om de quota te halen en niet omdat hij zelf goed werk doet”. Deze mentaliteit is het grootste struikelblok. Als mensen met een ruimere blik naar de ander zouden leren kijken zien ze de persoon achter de beperking en de weg die deze persoon heeft afgelegd om te staan waar hij nu is. Ook personen met een beperking zijn volwaardige mensen, met hun eigen verhaal en de hoop om dingen te bereiken ondanks hun beperking.
Dit brengt mij bij mijn laatste punt: Mensen worden geacht zelfredzaam te zijn en problemen zelf op te lossen. Dit staat echter haaks op het feit dat gebouwen nog steeds niet goed toegankelijk zijn. Hoe kan je iets regelen als je niet eens ergens binnen raakt. Daarnaast werken de blikken vol medelijden of afschuw van omstanders ook erg demotiverend. Wij hoeven geen medelijden. Wij vragen slechts een kleine aanpassing zodat wij ook zo goed en kwaad het kan de vanzelfsprekende dingen van alle dag kunnen (blijven) doen.
Ik wil mensen dan ook oproepen om ruimdenkend te zijn. Kijk af en toe eens door de ogen van iemand met een beperking en bedenk dan hoe jij dat zou ervaren. Wat kan jij doen om het voor je medemens net een beetje gemakkelijker te maken? Samen kunnen we het taboe doorbreken!
Bedankt voor uw aandacht. Ik wens u een goede bijeenkomst.