Wat is er nodig voor vrede?
Een vraag die zo oud is als de mensheid zelf – en toch nog altijd onbeantwoord lijkt. Een vraag die steeds luider klinkt, juist nu het geweld overal om ons heen woedt: op straat, op schermen, in harten. Terwijl de wereld schreeuwt, terwijl angst en wantrouwen regeren, rijst opnieuw die dringende, haast wanhopige oproep: waar begint vrede eigenlijk?

Vrede is niet het resultaat van macht of overgave. Ze wordt niet geboren uit angst, maar uit inzicht. Vrede is geen wapenstilstand die door onderhandelaars wordt getekend – het is een innerlijk ontwaken, een morele overwinning op onszelf.

De spiegel van de mensheid

Echte vrede begint niet bij grenzen of regeringen, maar in de ziel van de mens. Zij groeit daar waar de mens de moed vindt om in de spiegel te kijken en eerlijk te zijn over zijn motieven, zijn angsten, zijn tekortkomingen. Vrede vraagt zelfreflectie, het vermogen om niet alleen te oordelen, maar te begrijpen.

Een land dat zichzelf kent, dat zijn fouten onder ogen durft te zien, dat durft te leren in plaats van te vernietigen – dát is een land dat vrede kan brengen. Want wie zijn eigen hart niet begrijpt, zal nooit dat van een ander kunnen raken.

Vrede is de vrucht van zelfkennis, empathie en verantwoordelijkheid. Het vraagt van ons om niet weg te kijken van onrecht, maar het te bestrijden met menselijkheid. Om niet in woede te reageren, maar in wijsheid.

Geen vrede uit kanonnen

Er is nog nooit vrede voortgekomen uit het bulderen van kanonnen. Geen enkele oorlog heeft ooit een kind gered, geen enkele bom heeft ooit een toekomst gebouwd. Vernietiging zaait slechts meer pijn, meer haat, meer stilte – de koude, dodelijke stilte na het geweer.

Toch blijven we jonge mensen de wapens in handen drukken. Jongeren met dromen, met toekomsten, met harten die nog moeten leren liefhebben – zij worden te vroeg belast met de waanzin van oorlog. Alsof strijd ooit een les in vrede kan zijn.

Maar vrede is geen militaire opdracht. Zij is een morele missie. Een werk van generaties, van opvoeding, van onderwijs, van dialoog. Ze vraagt om bruggenbouwers, niet om generaals. Om luisteraars, niet om roepers.

De kaars als symbool van hoop

Daarom steekt Ahmed El Mesri, voorzitter van de Assadaaka Community, samen met een groep humanisten een kaars aan – een eenvoudig maar krachtig gebaar.
Die kaars brandt niet alleen voor de slachtoffers van oorlog, maar ook voor hen die nog hopen, nog geloven, nog durven dromen van vrede. Het is een licht dat zegt: wij weigeren te wennen aan duisternis.

De Assadaaka Community staat voor saamhorigheid, dialoog en menselijkheid – waarden die vandaag belangrijker zijn dan ooit. Want vrede ontstaat niet uit afstand, maar uit nabijheid. Niet uit verschillen, maar uit verbondenheid.

Vrede vraagt inspanning – échte, eerlijke, moeizame inspanning.
Vrede vraagt moed – de moed om te vergeven, te luisteren, te begrijpen.
Vrede vraagt werk – hard, langdurig en soms pijnlijk werk.

Maar zonder dat werk, zonder die moed, zal de mensheid blijven dwalen in de cirkel van haar eigen schaduw.

Slotwoord: De keuze is nu

Vrede is geen droom, geen illusie, geen luxe.
Zij is een noodzaak – een morele plicht tegenover elkaar, tegenover onze kinderen, tegenover de aarde zelf.

De vraag is niet langer of vrede mogelijk is.
De vraag is: hebben wij de wil om haar werkelijk te bouwen?

Vrede begint vandaag.
Bij jou.
Bij mij.
Bij ons allemaal.

Voor meer informatie of advies: